De futuristische vloot van wolkenmakers

Er is een professor die een jacht heeft ontworpen, die fijne deeltjes zeewater de wolken in pompt. Hierdoor worden de wolken dikker en worden meer zonnestralen terug de ruimte in geketst. Dit zou een manier kunnen zijn om het broeikaseffect tegen te gaan. Hier de bespreking van dit idee.

In 1946 hebben wetenschappers voor het eerst geprobeerd om wolken te manipuleren. Zij hadden ontdekt hoe ze regenval konden veroorzaken: door uiterst kleine deeltjes zilveren jodide in regen-dragende wolken te vuren.

Het idee van een vloot van wolkenmakers als middel tegen het broeikaseffect, heeft hier echter weinig mee te maken. De professor die dit bedacht heeft, vroeg zich af waarom wolken vaak aan de onderkant donker zijn, maar aan de bovenkant licht uitstralen. Dit komt doordat zij als spiegels voor inkomend zonlicht werken. Daardoor kwam hij op het idee de hoeveelheid zonlicht die op deze manier teruggekaatst wordt in de ruimte, te vergroten. Hij denkt daarbij aan de lage dunne wolken die vaak boven zee een verkoelend effect veroorzaken.

De professor wil het reflectievermogen van een kwart van de wolken boven de oceanen verhogen. Volgens zijn berekeningen is een verhoging van het reflectievermogen met ongeveer 3% haalbaar. De verkoeling die hierdoor ontstaat, zou genoeg zijn om de verwarming van de aarde veroorzaakt door verhoogd Co2 in de atmosfeer (als gevolg van het branden van fossiele brandstoffen) in evenwicht te brengen.

Wolken creërende jachten
Om dit idee tot uitvoer te brengen en genoeg koeling te veroorzaken, zouden de zeewaterdruppeltjes in een zeer significant gedeelte van de oceanen continu omhoog moeten worden gepompt. Er is een hoeveelheid nodig van rond de 50 kubieke meter per seconde. De druppeltjes zeewater moeten heel klein zijn: ongeveer een duizendste van een millimeter groot.

De schepen die de professor heeft bedacht, zijn onbemand en worden door de wind aangedreven. Zij produceren razendsnel nevel van het zeewater. De schepen zijn van afstand bestuurbaar, waardoor ze naar die plaatsen gestuurd kunnen worden, waar het effect het grootste is. De kracht die voor het omhoog spuiten van de druppels vereist is, komt uit elektriciteit die door turbines wordt geproduceerd die door de schepen worden gesleept. In plaats van zeilen, gebruiken de schepen een efficiëntere techniek om het jacht aan te drijven: Flettner rotoren. Dit zijn spinnende verticale cilinders die op het dek worden gezet. Ze zijn genoemd naar hun uitvinder: Anton Flettner. Zij huisvesten ook het systeem dat zeewaterdruppeltjes vanaf de bovenkant van de rotoren uispuit.

De professor denkt ongeveer 1.000 van zulke schepen nodig te hebben.

Onder controle
De ideale oplossing voor het broeikaseffect zou zijn om het gebruik van fossiele brandstoffen drastisch te verminderen. Er is echter veel tijd nodig om alternatieven te ontwikkelen.

Het voordeel van het hierboven beschreven idee, is dat op deze manier tijd kan worden gewonnen, totdat de kooldioxideniveaus tot een aanvaardbare waarde zijn verminderd. Een ander voordeel van dit plan is dat het ecologisch goedaardig is; de enige vereiste grondstof is zeewater.

De hoeveelheid afkoeling die door het systeem wordt veroorzaakt, kan worden gecontroleerd via satellietmetingen en een computermodel. Als een noodsituatie zich voor zou doen, zou het systeem kunnen worden uitgeschakeld, waardoor de normale situatie binnen een paar dagen terugkeert.

Naast globale temperatuurstabilisatie, zou de techniek ook kunnen worden gebruikt om meer regionale problemen te verhelpen. Zoals bijvoorbeeld het bestrijden van de uitsterving van koraalriffen, als resultaat van warmere oceanen.

Lange weg vooruit
Maar hoe goed het bespuiten van de wolken ook is, welk effect heeft dit op het breekbare ecosysteem van de wereld, en hebben wij het recht om op deze manier de planeet te beheersen?

Voordat de toepassing van een dergelijk idee op globale schaal gerechtvaardigd kan worden, moeten er verscheidene dingen gebeuren. De ontwikkeling van de vereiste technologie moet worden voltooid en er moeten experimenten worden gedaan. Dit om te vergelijken wat het resultaat is. Ook zouden gedetailleerde analyses moeten worden uitgevoerd om vast te stellen of er schadelijke meteorologische of klimatologische bijwerkingen zijn (zoals het verminderen van regenval in gebieden waar water schaars is). Hiervoor zouden dan nog oplossingen moeten worden gevonden.

Dit alles in het achterhoofd houdend, is het zeker een potentiële mogelijkheid om de verwarming van de aarde tegen te gaan. Met de zeer grote dreiging van een ramp, waar we nu mee geconfronteerd zijn, zou het zeer onverantwoordelijk zijn, een idee als dit niet grondig te onderzoeken.